Life after Tibet

16-05-2010 Life after Tibet

De wekker gaat om 07.15, buiten is het zeker -5. Renee ligt dicht tegen me aan, muts op, beiden diep in onze slaapzak met een thermopak en een donsjas aan. De tent moet open want dan kunnen we de Mount Everest bij zonsopgang bekijken. Ondanks de kou ritsen we de tent dus maar open. Felle zon boven de berg. Mooi. Na een half uur staren en vooral veel klagen over de kou is het tijd om op te staan, pyjama uit, fietspak aan. Wat een kou! Gelukkig staat het ontbijt klaar in de kooktent, thee, chapatti, ei, jam en pindakaas, wat een feest. Iedereen zit in de kooktent, ook de gids, de kok en de chauffeurs, zelfs de tanden worden binnen gepoetst, echt gezellig.

Eerst naar het Ronpu klooster, het hoogst gelegen klooster ter wereld. Het is klein. Mannen en vrouwen leven er samen, dat maakt het heel huiselijk. Bizar idee dat deze mensen hier altijd leven, zomer, winter, jaar in jaar uit. Nu in de zomer is het -5 ‘s ochtends, in de winter is de hele omgeving bedekt met een dik pak sneeuw. Brrrrrr. De nonnen vinden onze overschoenen fantastisch, dat moeten ze even van dichtbij bekijken. Klittenband los, rits open, dan steken ze hun duim op, ze zijn goedgekeurd.

8kilometer verder ligt het basiskamp van de Mount Everest. We fietsen er dus maar even heen, want hier kom je maar 1 keer. Die berg op gaat me namelijk net iets te ver, -5 vind ik al koud, daar boven op 8848m is het denk ik een graad of -30, moet er even niet aan denken. Officieel hebben we een rustdag, maar om de dag van morgen wat lichter te maken fietsen we nog 20 km terug over de bumpy road waarover we gekomen zijn. We gaan nu naar beneden maar gister hebben we 40km geklommen over deze weg. Het dalen is al zwaar en ik kan me bijna niet voorstellen dat ik al die kilometers de dag ervoor geklommen heb. Sta versteld van mezelf.

‘Life after Tibet’, ik dacht ‘ik gooi er maar eens even wat drama in’, maar nu deze trip bijna op zijn einde is heb ik daadwerkelijk het gevoel dat het leven nooit meer helemaal hetzelfde zal zijn. De fysieke prestatie, als je het wil dan kan het, is een van de dingen die ik hier geleerd heb. Bhutan en Sikkim waren daar al een voorproefje van, maar Tibet was fysiek gezien het aller zwaarste, mede door de hoogte. En ik kon het gewoon!!!
Maar dat is niet het enige waarom ik schrijf ‘Life after Tibet’. Voor mij was het de eerste keer dat ik in een land was waar een volk, een cultuur dat enerzijds zo duidelijk aanwezig is, anderzijds ook zo duidelijk onderdrukt wordt. Die onderdrukking raakt me, het is afschuwelijk. Elke Chinese vlag die ik zie roept woede bij me op. Natuurlijk is het leuk om hier een sms te kunnen versturen, maar hoe dubbel is het gevoel daarbij als je weet dat dat alleen mogelijk is doordat de Chinezen hier alles bepalen. Het lijkt oppervlakkig gezien alsof ze Tibet helpen met een betere infrastructuur, moderne telecommunicatie etc, maar in the end doet China alles alleen maar om er zelf beter van te worden. Tibet is namelijk enorm rijk aan grondstoffen en een goede spoorweg maakt het transport daarvan een stuk eenvoudiger….
De onderdrukking is voelbaar in kleine dingen; Chinese checkposts waar onze gids vraagt geen ‘rare’ dingen te zeggen omdat hij als Tibetaan dan problemen krijgt. De microfoontjes en camera’s is grote kloosters, oh wee als je iets negatiefs over China zegt. En wat ik al schreef: het niet hebben van een paspoort, gevangen in je eigen land, een land wat eigenlijk niet mag bestaan.
Tibet heeft op mij een enorme indruk gemaakt. Het lijkt alsof de stilte en de sfeer hier er voor hebben gezorgd dat ik de rust had om te denken en te voelen. Er is ineens tijd om te denken en te voelen. Natuurlijk doe ik dat thuis ook wel maar dan zijn er ook altijd rinkelende telefoons, treinen die gehaald moeten worden en afspraken die nagekomen moeten worden. Ik lach hier zoveel, het komt uit mijn tenen. Maar zeker 2 keer per dag lopen er ook tranen over mijn wangen, omdat iets zo mooi is, of juist heel verdrietig.

Tot slot wilde ik nog iets vertellen over de manier waarop de mensen hier begraven worden. Niks in een kist onder de grond of uren in de oven. ‘Sky Burial’ noemen ze het hier. Als iemand overlijdt wordt het lichaam in stukken gesneden en naar een hoge bergtop gebracht. Daar wordt het neergelegd en opgegeten door de gieren. Mooi idee hè, terug naar de natuur. Misschien ook iets voor in Nederland?