Fietsen op de maan langs kleine paradijsjes

We fietsen Leh uit op zondagochtend met een strak blauwe lucht, de sneeuw, hagel en regen van de dagen ervoor lijken heel ver weg. Op naar Alchi! De weg is prachtig, strak asfalt (waar je al niet op gaat letten na 3 maanden fietsen) tussen enorme bergen met witte toppen. Onderweg vraagt Renee 'moet jij ook nog zovaak aan Tibet denken?'. Ja, dat moet ik ook, maar, zeg ik erbij, 'misschien komt dat ook wel omdat we nu tegenwind hebben'. Ladakh lijkt niet alleen qua landschap een beetje op Tibet, maar ook qua wind. Daarna pruttelen we verder over waar onze volgende reis heen zal gaan, dat het leuk zou zijn om tegelijkertijd kinderen te krijgen en andere dagelijkse beslommeringen.
Om half 3 zijn we in Alchi, een piepklein dorpje met een klooster uit de 11e eeuw. We zijn de enige toeristen en om 3 uur zitt we in onze bikini op het dakterras. 'Het lijkt wel alsof we vakantie hebben' zeggen we tegen elkaar. Een niet al te zware fietsdag, een dakterras, bikini en nog energie om te lezen.
De volgende ochtend zijn we om 8 uur in het klooster. De muurschilderingen zijn prachtig, echt indrukwekkend. De monnik die voor het klooster zit heeft de radio aan staan en wanneer daar een vrolijk deuntje uitklinkt heeft hij wel zin in een dansje met Mart. Dat doet ze dus maar, een vrolijk begin van de dag is het halve werk: ).
Van Alchi naar Temisgang is maar een klein stukje. Wederom een hotel met tuin, rust en zon. Ondanks deze lichte fietsdagen lig ik toch om half 8 in bed en vallen mijn ogen niet veel later dicht. Ik slaap als een blok tot de volgende ochtend.
De weg naar Lamayuru heet 'Jalebi bends' , vernoemt naar een indiaas koekje in de vorm van een lange krakeling. 20km zigzaggend omhoog. Er is ook een shortcut, maar daar doen we niet aan, we zijn tenslotte geen mietjes. Ik kijk 20 km lang verbijsterd om me heen, heb het gevoel alsof ik over de maan fiets, alle kleuren en bizarre vormen van de bergen. Bij het bordje 'Lamayuru 5km' denk ik alleen maar shit, nog maar 5 km, wat jammer dat het bijna voorbij is.
Na Lamayuru veranderd het geloof van voornamelijk boeddhisme naar de islam. Dat is ergens best een beetje spannend. In onze fietsbijbel wordt gewaarschuwd voor mensen die stenen gooien. Ik probeer zonder vooroordelen verder te fietsen en vooral te denken aan de positieve ervaringen met moslims in Marokko. In het boek wat ik aan het lezen ben over hoe je gelukkig kan zijn in deze 'troubled world' beschrijft Howard Cutler hoe onze hersenen werken als het gaat om vooroordelen en stereotype denken. Die patronen worden automatisch geactiveerd. Uit onderzoek is gebleken dat er een manier is om mensen naar anderen te laten kijken zonder dat die stereotypen geactiveerd worden. Als je mensen foto's laat zien van een ander en daarbij de vraag stelt 'welke groente zou deze persoon lekker vinden?', dan lukt het de hersenen om objectief naar die persoon te kijken. Mijn doel voor de komende dagen, bij elke moslim, elke Bhurka.....van wat voor groente zou die persoon houden?