708

De laatste dagen in Bhutan zijn voorbijgevlogen. Vanaf Trashigang ongeveer 2 uur met de auto gereden, net voorbij de Khardung la pas weer op de fiets gestapt, afwisselend dalen en stijgen naar het dorpje Narphu. Dat stelde niet al te veel voor, stuk of 12 huizen, wat winkeltjes die allemaal hetzelfde verkopen en vooral veel rondhangende mensen die 'bitternut' zitten te kauwen. Bitternut is een ranzig soort nootje die gegeten wordt met een blad erom heen, je wordt er een beetje high van, of 'lekker warm' zoals onze gids het noemt. Het stinkt enorm en die rode smoel die je ervan krijgt maakt het er ook niet echt charmanter op. Maar zo'n heel dorp zit dus te kauwen. Het maakte me wat treurig, zo weinig levenslust. Tent op gezet aan de rand van het dorp, naast de 'sloppenwijk' van Narphu. De armoede raakte me, het was mistig, vochtig, geen kleur te bekennen en dan al die krakkemikkige huisjes. De koning probeert de armen wel te helpen door ze stukjes land te geven, maar dat leek mij hier nog niet echt genoeg. Het contrast was me even te groot toen wij met een laptop voor onze tent zaten de tocht door sikkim uitstippelend terwijl we uitkeken op de 'sloppenwijk'. Confronterend.
' s Avonds bij de plaatselijke bar wat gedronken met gids en driver en ons eigen eten opgewarmd, was leuk. We lagen er om half 8 in en Mart snurkte na 5 minuten al: ).
Het laatste traject naar Samdrup Jonkar, beetje stijgen maar vooral veel dalen op een niet al te beste weg, 60km trillen, remmen en je goed vasthouden dus. De mist was overal dus weinig uitzicht, goed voor de meditatie zullen we maar denken. Onderweg veel wegwerkzaamheden, die voornamelijk door indiers worden uitgevoerd. De mist, de slechte weg, de indiers, het was een rare sfeer. Af en toe even wachten tot we er door mogen wat mij betreft hilarisch: 3 vrouwen kmen aan op de fiets in een regenpak, met helm op. Een kleine 10 arbeiders kijken ons vol verbazing aan als we alledrie onze fiets op onze schouders nemen en kordaat over de stenen stappen, dwars door de prut. Ben dan zo benieuwd wat ze denken.
Een ding wat ik niet begrijp s het enorme aantal indische arbeiders, terwijl de werkeloosheid onder de Bhutanese jeugd vrij hoog is. Onze gids zei daarover datde Bhutanezen liever werkloos zijn dan dat ze een 'zwarte' baan hebben. Er is hier geen uitkeringssysteem dus als je geen werk hebt ben je afhankelijk van je ouders . Ook in het hotel in Samdrup Jonkar zijn alle schoonmaaksters indisch, rare wereld.
Samdrup Jonkar is een grensplaats, al een beetje india eigenlijk. Onze fietsen zijn bij de plaatselijke carwash flink onder handen genomen, want ze waren onherkenbaar na 60 km door de modder.
Aan het einde van de middag loop ik nog even het dorp in, toch nog wat Bhutanese vriendelijkheid; als ik een fles water koop biedt de verkoper me een stoel aan en ik kom even bij met een gezellig gesprekje, en als ik even later naar Nederland bel word tijdens het bellen een kop thee met een stuk meloen geserveerd, leuk vind ik dat.

Nu in India, morgen vertrekken we naar Mirik, wordt pittig met bagage, maar we zullen het zien. De fietsen zijn er klaar voor, nu ik nog. Na Mirik door naar Darjeeling, tot later dus!