Ga je mee fietsen in Tibet?

Ergens begin juni 2010: In een piepkleindorpje tussen Leh en Srinagar in, onder het genot van een grote pot chai werd een nieuw fietsplan gemaakt. Tibet, dat was mooi zeg. Wat kunnen we daar nog meer. Een half uurtje later was het plan geboren. Eerst lopen in Nepal, de grens over bij Hilsa, fietsen naar Mount Kailash, 'ff de Kora lopen' , en dan hop terug op de fiets naar Kathmandu. Zo gezegd zo gedaan, 1 mei stap ik dus weer in het vliegtuig, gewapend met Jim om de andere kant van Tibet ook nog even te bekijken.

2-5-2011: Terug in Kathmandu, wat heerlijk, voel me thuis hier. Maar ondanks dat, ga ik toch maar weer terug naar huis straks. Amsterdam is ook wel leuk en elke keer als ik op mijn sfinx alias 'red devil' over de grachten rijd, voel ik me ook wel heel gelukkig. Maar nog 5 weken te gaan, echt fijn.

6-5-2011: Om in de Humla vallei te komen, maken we twee binnenlandse vluchten. Een naar Nepalganj en de tweede naar Simikot. Nepalganj is heet, 45 graden. Onderweg naar het hotel maakt Renee zich zorgen over de kippen en de koeien die we zien, ik denk vooral 'mijn god, die mensen, wat vreselijk als je hier geboren wordt!!!'. Naast de hitte is het er vies en heeft het de sfeer van een grensplaats (lees=geen). De volgende ochtend hopen we door te vliegen naar Simikot, om 6 uur op het vliegveld, maar geen vlucht, te slecht weer in de bergen. We wachten een dag. De volgende ochtend proberen we het weer. Ook dan geen succes. We rijden naar Surkhet in de hoop dat het daar gaat lukken. We zijn om 5 uur op het vliegveld, wat zoveel is als een gebouw met een rieten hutje ernaast waar je thee kan drinken. Er is een man die alles weet, Sonam. Hij vertelt ons dat we moeten wachten, een half uurtje nog. Als iemand 12 keer zegt dat je een half uurtje moet wachten, ben je toch gewoon 6 uur verder....
We worden voorgesteld aan de piloot. Die wil eerst nog ergens anders heen vliegen, we lachen lief, bieden hem gesprekken aan om psychisch volledig gelukkig te worden en dan lachen we nog maar eens, 'we really want to go to Simikot sir'. Hij verdwijnt weer. Kleine tien minuten later zie ik Sonam, de man die alles weet, aan komen rennen. Nou, als een Nepalese man rent dan moet er iets aan de hand zijn. 'Simikot' roept hij! Tien minuten later zitten we in een 8 persoonsvliegtuigje, hoppa!!! De landingsbaan van Simikot doet mijn hart sneller kloppen...als het 50 meter is dan is het lang, maar gelukkig maken we daar uberhaupt geen gebruik van; het zand erom heen werkt prima als landingsbaan: ). We zijn er en de tocht kan beginnen!

7-13-mei-2011: Wat is die frisse berglucht toch heerlijk! Elke dag gewekt worden met een kop thee in je tent en een bakje waswater, daarna je schoenen aan en lekker aan de wandel. Op dag 2 word ik wakker, strek me uit, benen schieten nog net niet in de kramp. Ik vraag me af hoe ik in godsnaam die tent ga uitkomen met deze spierpijn...
Maar het is mooi, zonnig, kleine dorpjes onderweg waar de tijd een beetje heeft stilgestaan. Kusang, de gids, geeft op een dag een banaan aan een vrouw. Dat heeft ze nog nooit gezien. Wat ze er mee moet is haar een raadsel. Ze vraagt of ze em kan planten....het is om op te eten leggen we uit. We schillen de banaan en ze neemt een hap. Lekker vragen we? waarop ze haar hoofd schudt zoals alleen Indiers en Nepalezen dat kunnen, het antwoord zullen we nooit weten.
De laatste dag de pas over naar de grens met Tibet. Het heeft flink gesneeuwd die nacht, we glibberen en glijen over veel te kleine paadjes, maar we genieten met volle teugels: ).

14/15/16 mei 2011: we zijn in Tibet, Tenzin heeft ons opgepikt in Hilsa, gezellig man, om het compleet te maken heeft hij Jim en Sunny boy ook nog meegenomen. De eerste dag mogen we niet fietsen van het Chinese leger, want....het is een grensgebied. De logica ontgaat mij, wel duidelijk dat die Chinezen rule nr. 6 nog niet helemaal door hebben. Dag 2 kunnen we volop aan de bak, 40km omhoog, om lekker in te komen zullen we maar denken. Zwaar, maar als ik na 6 uur fietsen een prachtig meer zie met daarachter Mount Kailash weet ik weer helemaal waarom ik het doe.

17/18/19 mei 2011: We zijn in Darchen, het startpunt van de Kora om mount Kailash. Als we er toch zijn doen we dat ook maar even he. Er ligt teveel sneeuw om yaks mee te nemen, dus we roepen enthousiast dat we dan gewoon alles zelf wel dragen, we zijn tenslotte geen zeikerds...Er zijn momenten dat ik daar toch wel enige spijt van heb gehad. De Kora, drie dagen lopen in een bijzondere sfeer. Voor de meeste andere bezoekers een pegrimstocht die ze maar een keer in hun leven maken. Veel Indieers maar ook Tibetanen. Een man heeft geen benen, maar doet de Kora op zijn handen, met blokken eronder. Hij zet zijn handen neer en zwiept zijn lichaam er tussen door. Het is de derde keer dat hij de Kora doet. Ik moet moeite doen om hem bij te houden en voel enorme bewondering voor zijn doorzettingsvermogen. Ook prostrerende Tibetanen. Ik kijk mijn ogen uit. Het is, voor mij, bijna pijnlijk om te zien. Ik loop gewoon op twee benen en zelfs dat gaat niet helemaal vanzelf. Respect, maar zal dit lijden nou echt de bedoeling van Bhudda geweest zijn?
Op de tweede dag worden we wakker met sneeuw, het is ijskoud. We moeten naar 5700m. Overal ligt sneeuw, het is koud, glad en wat doet die enorme tas in godsnaam op mijn rug??? Stap voor stap, ik begin met 100 stappen, dan pauze. Maar de pas op, bij 5700m beperk ik dat tot 10stappen. Haalbare doelen stellen he. Ik vind het maar wat zwaar. Eenmaal boven schijnt de zon. We hangen gebedsvlaggen op, maar moeten snel naar beneden want Renee heeft last van de hoogte. Waar we in Nepal nog als boju 1 en boju 2 ( oma1 en oma 2) de berg af gingen, razen we nu als twee op hol geslagen hindes de berg af. Dalen moeten we en snel! Bergen zijn niet om grappen mee te maken. Na een paar uur voelt Renee zich gelukkig iets beter, maar het was mij net iets te spannend.
We lopen de Kora af, 52km in 3 dagen, komen kapot aan in Darchen. Voldaan gevoel, tijd voor een warme douche terwijl de sneeuw horizontaal voorbij komt.
De volgende dag wordt de route gesloten, te slecht weer. Pijnlijk voor al die Indiers die speciaal hiervoor naar Tibet zijn gekomen....

20-5-2011: Lake Manasarovar, wat een kadootje is dit. 55km met de wind in de rug, zon en dan zo'n meer, echt genieten.

21-5-2011: 110km fietsen, om half 8 vertrokken, na een kwartier ben ik misselijk van de kou. Na 10km is het water in de bidons bevroren. Hoef er verder niet zoveel over te zeggen denk ik.

24 t.m. 30-mei-2011: Pittige dagen maken we, lange afstanden, zelfs over asfalt. Dat asfalt geeft weer een heel nieuwe dimensie. Die wind kan ik tegenwoordig redelijk handelen en als ik off road 4.3km per uur fiets is dat ook helemaal ok, maar 4.3km per uur fietsen op asfalt????? Interne strijd. De ene dag gaat beter dan de andere. Soms ben ik zo moe. Ik zie mijn benen, het lijkt toch echt alsof er spieren in zitten, maar ik kom nauwelijks vooruit. Bij een dag off road ben ik er helemaal klaar mee. 'I hate my bike' zeg ik tegen Tenzin. Boos kijk ik naar mijn fiets, een gevoel van walging komt het dichst bij wat ik voel: ). Ik ga lopen, die kut fiets, het is klaar. Wat doet al dat zand hier? Ik doe dit toch voor mijn lol?
Na twee dagen lopen, heb ik er weinig vertrouwen in dat ik het nog kan, dat fietsen. Met lopen is ook niets mis, heerlijk, dat enorme ruige landschap om me heen, alsof ik helemaal alleen op de wereld ben. Toch maar weer proberen. Het lukt. En wat is het fijn als die benen doen wat ze moeten doen. Twee passen over, wind of geen wind. Ik kan het gewoon en wat is dat een lekker gevoel.
Vandaag aangekomen in Nyalam, de tocht van vandaag hebben we vorig jaar ook gedaan. Bizar hoe scherp de herinneringen nog zijn. Ik weet nog precies waar ik geplast heb, waar ik wat gegeten heb, waar ik moest huilen omdat het zo hard waaide en ik echt niet meer wilde.

Morgen de grens over naar Nepal. Zin in koffie en een normaal bed. 28 dagen in een tent is heerlijk, maar het is tijd voor wat comfort. Water uit de kraan, even naar de pedicure, een kleine massage. Niet te vergeten: schone kleren, daar is het wel tijd voor na 4 weken in hetzelfde pak: ).


Tot slot, LOL met Renee en Maaike:
'ik moet plassen, is er wc papier?'
'er gebeurd mij hier op dit moment net iets te weinig'
'Zijn ezels altijd mannetjes?'
'Loop maar even door Aniet'
'ik hoop dat die kutezels straks wel oprotten met die tyfusbellen'
'zal ik het hier maar gewoon over dat hek heen flikkeren, het is hier toch al een grote teringzooi'
'dat chinees is gewoon niet echt handig'
'Do you want a conflict?'
'This is the worst part'
'Dat is een stugge rakker'
'Hopsakee'
'Hier zit wel een klittenbandje, maar waar dat nou voor dient?'
'Even moonen, in the middle of the pampas, gewoon, omdat het kan'
'Echte liefde is.....'