Noord-Sikkim
Door: Maaike
Blijf op de hoogte en volg maaike
10 April 2010 | India, Gangtok
4-4-2010 Gangtok-Phodong
De laatste plek waar ik verwacht had iets van Pasen mee te krijgen was toch wel Gangtok, alhoewel, die paaseitjes bij de koffiebar hadden me moeten waarschuwen. Vanmorgen om 5 uur trok er een stoet mensen door de straat van het hotel ‘sing halleluja to the lord’. Vrolijk Pasen zeiden we, en hebben ons toen nog even omgedraaid. Rustig Paas ontbijt met heel veel eieren, koffie en vers fruit.
Vanaf Gangtok naar het noorden gefietst, de weg wordt steeds rustiger, het wegdek slechter maar de rust is heerlijk. Onderweg veel Indische toeristen, geen blanken. Af en toe stopt er een auto, daar komen dan echt onwaarschijnlijk veel mensen uit (10 is geen uitzondering) die allemaal een foto van ons willen maken. Daar sta je dan, in je fietsbroek, bezweet, rood, zoutkorsten op je gezicht, helm op, fietsbril op. Even lachen naar de camera. Het grappigste is als ze dan ook nog ‘beautiful’ zeggen. Niet te volgen. Ze vragen zich af waarom we fietsen, daar snappen ze niks van, maar mooi vinden ze ‘our friends’ wel.
Vlak voor Phodong barst het onweer los. We slapen in hotel Yak en Yeti. Het is een soort schuur met 5 bedden. De stroom is uitgevallen door de regen. Er waren nog een paar gebouwen in het dorp waar ‘hotel’ op stond, maar dat waren geen hotels maar restaurants: ). De wc is een paar deuren verder, net als de kraan. Het water is koud maar vind het heerlijk mezelf schoon te maken onder die koude straal. Dan een lange broek en een trui aan en thee drinken bij de buren. Ik heb het idee dat iedereen in het dorp weet dat we er zijn. Als ik van het hotel naar het restaurant loop wordt er druk gediscussieerd, ook gelachen maar helaas is er niemand die voor me vertaald wat er gezegd wordt. We zijn de enige gasten en krijgen de afstandsbediening van de tv waar de Indische versie van ‘So you think you can dance’ te zien is. ‘Dance India Dance’, de acts hebben een hoog Bollywood gehalte maar we kijken er ademloos naar.
De tocht van Phodong naar Singhik is kort, te kort naar onze smaak. Een maal in Singhik aangekomen blijken te twee hotels die er waren inmiddels gesloten te zijn. We proberen nog bij mensen thuis een kamer te regelen maar als dat niet lukt zit er niks anders op dan terug te fietsen naar Mangan. Mangan is de hoofdstad van Noord Sikkim, maar stelt niet al te veel voor. Twee grote straten met wat winkels en hotels. Ik voel me zo nu en dan een bezienswaardigheid, de mensen zijn hier minder gewend aan blanke toeristen dan in andere delen van India. Het valt me op dat lang niet iedereen Engels spreekt, vooral bij de kinderen zie je grote verschillen. Een jongetje van 9 spreekt in vlot Engels met ons en kan ook dingen vertalen die anderen zeggen. Een meisje van 14 kan ons met moeite vertellen hoe ze heet. Kleintjes komen naar ons toe gerend om een hand te geven, een meisje doet een goocheltruc voor ons, zo pruttelt de middag rustig voorbij.
Verder dan Mangan kunnen we niet omdat daar een permit voor nodig is. Dat betekent dus wachten tot onze gids er is, plannen bijstellen. Ons doel om alles te fietsen moet een beetje aangepast worden. Aanpassen moet wel vaker op reis, eigenlijk wil ik het nog niet. Tegelijkertijd ben ik elk moment blij dat ik hier ben, hier kan zijn, dus waar zeur ik over.
Ondanks de lange nachtrust voel ik me wat moe vandaag. Misschien gewoon lamlendig omdat ik niet fiets. Logischer lijkt het me dat mijn lichaam gewoon reageert op dat wat ik de afgelopen 4 weken heb gedaan. Raar hoe je je grenzen steeds verlegd. Thuis dacht ik dat een uur omhoog fietsen ondoenlijk was. Nu ben ik bijna verontwaardigd als we op een dag maar 1.5 uur klimmen, dan heb ik het gevoel dat ik te weinig heb gedaan. Alles is relatief. Alles is mogelijk. Zo ook voor fietsen met bepakking. Ik zag er tegenop en had niet gedacht dat het kon, zeker niet omhoog. Het kan wel, ik kan het wel, zelfs uren achter elkaar. Mijn lichaam wordt sterker, mijn hersenen letten niet meer op die 4.8km per uur die de kilometerteller aangeeft, ik trap rustig door en weet dat ik er dan zal komen.
9-4-2010 Lachung
De afgelopen dagen in Noord-Sikkim doorgebracht. Na het wachten in Mangan met de auto naar Lachen gereden, een kleine 50 km verder. Onderweg stoppen we even voor een plaspauze bij een klein dorp. Het dorp heeft een prachtige naam, maar de armoede straalt er van af. Er komt een jongetje naar beneden gerend die vraagt of ik een foto wil maken. Het schemert behoorlijk dus een scherpe foto krijg ik niet voor elkaar, maar als ik hem het resultaat laat zien roept hij ‘that is so beautiful!’.
De volgende ochtend de fiets op; Lachen- Thangu. Het is pittig, met name doordat de weg onverhard is en ik continu op moet letten op stenen, zand, gaten en noem het maar op. Vermoeiend om steeds weg te slippen, maar het voelt wel echt als de bergen. En het is fantastisch om elke keer toch weer het doel te halen. De conditie van de weg is hier sowieso wel interessant. Het ene moment strak asfalt en het andere moment twijfel je eraan of die 4 wheel drive jeep er wel door heen gaat komen. Er wordt wel aan de weg gewerkt, maar dat gaat niet zo snel. Opvallend is dat er heel veel vrouwen werken aan het verbeteren van de weg. Ze hakken de grote stenen in kleine stukken en vervolgens scheppen ze die op de weg waar de mannen het afmaken. Ze proberen het scheppen wel iets lichter te maken door een iemand te laten scheppen, aan de schep zit een touw. Dus de ene schept terwijl de andere trekt. Maar evengoed ontzettend zwaar werk dus. Tegen de tijd dat een stukje weg af is en een volgend stukje ook kunnen ze weer met het eerste stuk beginnen aangezien er veel stenen van de hellingen rollen, kortom het schiet niet op. De kinderen gaan overigens gewoon met moeder mee naar het werk. Je ziet dus overal baby's en peuters rondkruipen....aan de ene kant is de weg waar alle auto's rijden, aan de andere kant een diepe afgrond.
In Thangu (3775m) is weinig, het is vooral een grensplaats met leger en een paar huizen. We logeren bij een vrouw thuis. Beneden heeft ze haar keuken, een bed en een klein winkeltje, boven zijn een paar simpele kamers. Ik vind de keuken prachtig; er staat een oud fornuis waar je hout in kan doen, een bukati (houtkachel) en veel potten en pannen. Als ik erover nadenk hoe deze vrouw leeft kan ik alleen maar respect hebben. Het is nu namelijk dik lente, maar nog steeds is het koud. Zij woont er het hele jaar. In de winter ligt er een dik pak sneeuw. Er is geen elektriciteit, alleen koud rivierwater. Van tijd tot tijd komen er dronken soldaten binnenvallen die ze kordaat ook weer de deur uitwerkt. Ik klaag in Nederland over mijn kleine gaskacheltje en de kou, nou, die kou valt reuze mee in vergelijking tot de ontberingen die deze vrouw elke dag moet doorstaan. Echt ongelofelijk.
De politie in Thangu moet bepalen of we doormogen naar het army checkpoint voor Gurudungmar Lake. Dat mag niet, de weide omgeving schijnt op de hoogte te zijn van onze aanwezigheid (gek genoeg vallen we op, ik snap er niks van) en een of andere hoge pief van de politie zou al gezegd hebben dat we niet verder mogen. De enige manier om het Lake te bezichtigen is de Indische nationaliteit aan te nemen, maar daarvoor zou ik een Indiër moeten trouwen en ik geloof dat ik daar toch nog maar even vanaf zie. De reden dat er geen buitenlanders naar het Gurudungmar Lake mogen is de politieke situatie in dit gebied tussen India en China. Er is ooit een ‘deal’ gesloten tussen India en China waarbij is afgesproken dat India Sikkim mocht ‘hebben’ als China Tibet zou krijgen. De Chinezen willen nu toch weer landjepik doen waardoor alle grensgebieden in Sikkim streng gecontroleerd worden. Ik heb het niet zo op het leger en zeker niet als ze zo duidelijk aanwezig zijn maar het zal vast nodig zijn.
De volgende dag dus met de jeep terug naar Lachen waar we na een stevige lunch doorfietsen naar Lachung, de andere kant van de vallei. Wederom pittig, maar het loopt allemaal lekker. De benen doen hun werk. Het lukt niet echt om de gids en de chauffeur uit te leggen hoe zwaar het eigenlijk is. Ze kunnen rustig zeggen ‘from here it is just 5 km’. Dat deze laatste 5km van de dag omhoog fietsen voor ons echt de aller zwaarsten zijn lijken ze niet te beseffen. Het wegdek is goed dus dan is er toch geen probleem? : ). Al met al drie mooie fietsdagen gehad hier in het noorden. Nu op naar het westen!
10-10-2010 Gangtok
Net terug in Gangtok en heerlijk om jullie berichten te lezen. Dat is echt zo leuk gewoon, dank daarvoor!Heel veel liefs en tot de volgende keer, Maaike
De laatste plek waar ik verwacht had iets van Pasen mee te krijgen was toch wel Gangtok, alhoewel, die paaseitjes bij de koffiebar hadden me moeten waarschuwen. Vanmorgen om 5 uur trok er een stoet mensen door de straat van het hotel ‘sing halleluja to the lord’. Vrolijk Pasen zeiden we, en hebben ons toen nog even omgedraaid. Rustig Paas ontbijt met heel veel eieren, koffie en vers fruit.
Vanaf Gangtok naar het noorden gefietst, de weg wordt steeds rustiger, het wegdek slechter maar de rust is heerlijk. Onderweg veel Indische toeristen, geen blanken. Af en toe stopt er een auto, daar komen dan echt onwaarschijnlijk veel mensen uit (10 is geen uitzondering) die allemaal een foto van ons willen maken. Daar sta je dan, in je fietsbroek, bezweet, rood, zoutkorsten op je gezicht, helm op, fietsbril op. Even lachen naar de camera. Het grappigste is als ze dan ook nog ‘beautiful’ zeggen. Niet te volgen. Ze vragen zich af waarom we fietsen, daar snappen ze niks van, maar mooi vinden ze ‘our friends’ wel.
Vlak voor Phodong barst het onweer los. We slapen in hotel Yak en Yeti. Het is een soort schuur met 5 bedden. De stroom is uitgevallen door de regen. Er waren nog een paar gebouwen in het dorp waar ‘hotel’ op stond, maar dat waren geen hotels maar restaurants: ). De wc is een paar deuren verder, net als de kraan. Het water is koud maar vind het heerlijk mezelf schoon te maken onder die koude straal. Dan een lange broek en een trui aan en thee drinken bij de buren. Ik heb het idee dat iedereen in het dorp weet dat we er zijn. Als ik van het hotel naar het restaurant loop wordt er druk gediscussieerd, ook gelachen maar helaas is er niemand die voor me vertaald wat er gezegd wordt. We zijn de enige gasten en krijgen de afstandsbediening van de tv waar de Indische versie van ‘So you think you can dance’ te zien is. ‘Dance India Dance’, de acts hebben een hoog Bollywood gehalte maar we kijken er ademloos naar.
De tocht van Phodong naar Singhik is kort, te kort naar onze smaak. Een maal in Singhik aangekomen blijken te twee hotels die er waren inmiddels gesloten te zijn. We proberen nog bij mensen thuis een kamer te regelen maar als dat niet lukt zit er niks anders op dan terug te fietsen naar Mangan. Mangan is de hoofdstad van Noord Sikkim, maar stelt niet al te veel voor. Twee grote straten met wat winkels en hotels. Ik voel me zo nu en dan een bezienswaardigheid, de mensen zijn hier minder gewend aan blanke toeristen dan in andere delen van India. Het valt me op dat lang niet iedereen Engels spreekt, vooral bij de kinderen zie je grote verschillen. Een jongetje van 9 spreekt in vlot Engels met ons en kan ook dingen vertalen die anderen zeggen. Een meisje van 14 kan ons met moeite vertellen hoe ze heet. Kleintjes komen naar ons toe gerend om een hand te geven, een meisje doet een goocheltruc voor ons, zo pruttelt de middag rustig voorbij.
Verder dan Mangan kunnen we niet omdat daar een permit voor nodig is. Dat betekent dus wachten tot onze gids er is, plannen bijstellen. Ons doel om alles te fietsen moet een beetje aangepast worden. Aanpassen moet wel vaker op reis, eigenlijk wil ik het nog niet. Tegelijkertijd ben ik elk moment blij dat ik hier ben, hier kan zijn, dus waar zeur ik over.
Ondanks de lange nachtrust voel ik me wat moe vandaag. Misschien gewoon lamlendig omdat ik niet fiets. Logischer lijkt het me dat mijn lichaam gewoon reageert op dat wat ik de afgelopen 4 weken heb gedaan. Raar hoe je je grenzen steeds verlegd. Thuis dacht ik dat een uur omhoog fietsen ondoenlijk was. Nu ben ik bijna verontwaardigd als we op een dag maar 1.5 uur klimmen, dan heb ik het gevoel dat ik te weinig heb gedaan. Alles is relatief. Alles is mogelijk. Zo ook voor fietsen met bepakking. Ik zag er tegenop en had niet gedacht dat het kon, zeker niet omhoog. Het kan wel, ik kan het wel, zelfs uren achter elkaar. Mijn lichaam wordt sterker, mijn hersenen letten niet meer op die 4.8km per uur die de kilometerteller aangeeft, ik trap rustig door en weet dat ik er dan zal komen.
9-4-2010 Lachung
De afgelopen dagen in Noord-Sikkim doorgebracht. Na het wachten in Mangan met de auto naar Lachen gereden, een kleine 50 km verder. Onderweg stoppen we even voor een plaspauze bij een klein dorp. Het dorp heeft een prachtige naam, maar de armoede straalt er van af. Er komt een jongetje naar beneden gerend die vraagt of ik een foto wil maken. Het schemert behoorlijk dus een scherpe foto krijg ik niet voor elkaar, maar als ik hem het resultaat laat zien roept hij ‘that is so beautiful!’.
De volgende ochtend de fiets op; Lachen- Thangu. Het is pittig, met name doordat de weg onverhard is en ik continu op moet letten op stenen, zand, gaten en noem het maar op. Vermoeiend om steeds weg te slippen, maar het voelt wel echt als de bergen. En het is fantastisch om elke keer toch weer het doel te halen. De conditie van de weg is hier sowieso wel interessant. Het ene moment strak asfalt en het andere moment twijfel je eraan of die 4 wheel drive jeep er wel door heen gaat komen. Er wordt wel aan de weg gewerkt, maar dat gaat niet zo snel. Opvallend is dat er heel veel vrouwen werken aan het verbeteren van de weg. Ze hakken de grote stenen in kleine stukken en vervolgens scheppen ze die op de weg waar de mannen het afmaken. Ze proberen het scheppen wel iets lichter te maken door een iemand te laten scheppen, aan de schep zit een touw. Dus de ene schept terwijl de andere trekt. Maar evengoed ontzettend zwaar werk dus. Tegen de tijd dat een stukje weg af is en een volgend stukje ook kunnen ze weer met het eerste stuk beginnen aangezien er veel stenen van de hellingen rollen, kortom het schiet niet op. De kinderen gaan overigens gewoon met moeder mee naar het werk. Je ziet dus overal baby's en peuters rondkruipen....aan de ene kant is de weg waar alle auto's rijden, aan de andere kant een diepe afgrond.
In Thangu (3775m) is weinig, het is vooral een grensplaats met leger en een paar huizen. We logeren bij een vrouw thuis. Beneden heeft ze haar keuken, een bed en een klein winkeltje, boven zijn een paar simpele kamers. Ik vind de keuken prachtig; er staat een oud fornuis waar je hout in kan doen, een bukati (houtkachel) en veel potten en pannen. Als ik erover nadenk hoe deze vrouw leeft kan ik alleen maar respect hebben. Het is nu namelijk dik lente, maar nog steeds is het koud. Zij woont er het hele jaar. In de winter ligt er een dik pak sneeuw. Er is geen elektriciteit, alleen koud rivierwater. Van tijd tot tijd komen er dronken soldaten binnenvallen die ze kordaat ook weer de deur uitwerkt. Ik klaag in Nederland over mijn kleine gaskacheltje en de kou, nou, die kou valt reuze mee in vergelijking tot de ontberingen die deze vrouw elke dag moet doorstaan. Echt ongelofelijk.
De politie in Thangu moet bepalen of we doormogen naar het army checkpoint voor Gurudungmar Lake. Dat mag niet, de weide omgeving schijnt op de hoogte te zijn van onze aanwezigheid (gek genoeg vallen we op, ik snap er niks van) en een of andere hoge pief van de politie zou al gezegd hebben dat we niet verder mogen. De enige manier om het Lake te bezichtigen is de Indische nationaliteit aan te nemen, maar daarvoor zou ik een Indiër moeten trouwen en ik geloof dat ik daar toch nog maar even vanaf zie. De reden dat er geen buitenlanders naar het Gurudungmar Lake mogen is de politieke situatie in dit gebied tussen India en China. Er is ooit een ‘deal’ gesloten tussen India en China waarbij is afgesproken dat India Sikkim mocht ‘hebben’ als China Tibet zou krijgen. De Chinezen willen nu toch weer landjepik doen waardoor alle grensgebieden in Sikkim streng gecontroleerd worden. Ik heb het niet zo op het leger en zeker niet als ze zo duidelijk aanwezig zijn maar het zal vast nodig zijn.
De volgende dag dus met de jeep terug naar Lachen waar we na een stevige lunch doorfietsen naar Lachung, de andere kant van de vallei. Wederom pittig, maar het loopt allemaal lekker. De benen doen hun werk. Het lukt niet echt om de gids en de chauffeur uit te leggen hoe zwaar het eigenlijk is. Ze kunnen rustig zeggen ‘from here it is just 5 km’. Dat deze laatste 5km van de dag omhoog fietsen voor ons echt de aller zwaarsten zijn lijken ze niet te beseffen. Het wegdek is goed dus dan is er toch geen probleem? : ). Al met al drie mooie fietsdagen gehad hier in het noorden. Nu op naar het westen!
10-10-2010 Gangtok
Net terug in Gangtok en heerlijk om jullie berichten te lezen. Dat is echt zo leuk gewoon, dank daarvoor!Heel veel liefs en tot de volgende keer, Maaike
-
10 April 2010 - 15:30
Geweldig Verslag:
Hoi Maaike,
Geweldig, je Sikkim verslagen en de fotos die bij mij ook weer herinneringen opwerpen aan het trekken in de Nepalese bergen en rond Leh in Ladakh. Maar ja, daar gaan jullie ook nog naar toe.
Geweldig, vooral je bespiegelingen over het verleggen van je grenzen op je fiets, over de realiteit van de vrouwen in Azie, over het je realiseren hoe goed en relatief gemakkelijk jij en wij het hier hebben.
Geweldig, dat je met die fiets op stille plekken komt, stopt, en geniet, waar de gemiddelde toerist niet komt.
Gewedig, je toung in cheek. Drie witte vrouwen op fietsen die geen opzien baren... Ze weten niet wat ze zien, en begrijpen doen ze het al helemaal niet. De fiets is in Azie vervoermiddel van de armen, dat wordt zo snel mogelijk als je wat meer verdient een motor. Met een auto laat je zien dat je het gemaakt hebt.
Ik fiets in gedachten een beetje met je mee, zeker als je straks in het mij geliefde Ladakh bent.
Ga zo door!
Dick -
10 April 2010 - 16:36
Mama:
Altijd fijn om weer wat te horen, gezellig hotelletje maai, als jij straks terugbent waardeer je jouw tochtige huisje weer erg denk ik. Wat jammer dat jullie niet naar dat meer mogen, ze zijn zeker bang dat jullie de boel gaan overnemen.Goed om te horen dat je het nog steeds fijn hebt en dat het fietsen steeds beter gaat. Adriaan is er niet en zal dus waarschijnlijk niet reageren.Veel plezier in west-Sikkim, heb nog even op de kaart gekeken om een idee te krijgen waar jij je bevindt,
Liefs -
10 April 2010 - 17:04
Monika:
Hi Maai, wat een leuk verhaal weer, heel fijn om te lezen wat je meemaakt en hoe het gaat! Tis echt een bijzondere trip die je maakt hoor... En jeetje, ben je alweer 4 weken op de fiets, de tijd gaat echt snel... Fijn om te horen ook dat jullie het zo leuk hebben met zijn drieen. En mooie foto's ook weer! Heel veel plezier, denk aan je en tot snel! lfs en kussen! -
11 April 2010 - 07:26
Joyce:
Oh, meiden, wat een heerlijke verhalen en foto's! Ik geniet vanuit Nl met jullie mee! En jullie belevenissen hebben me geïnspireerd om mijn sportfiets weer van stal te halen en met hemelvaart door de Nlse bergen (= Limburg) te gaan rijden met een vriendin. Daar hebben we ook klimmetjes van 20% hoor. Alleen is er wel een verschil: paar minuten klimmen t.o. paar uur bij jullie!!
Ongelovelijk, wat een prestatie leveren jullie. Liefs -
11 April 2010 - 10:48
Kat:
Ik kan me voorstellen dat deze reis je ontzettend bescheiden maakt in wensen en verlangens. Dat is een waarde die je denk ik nooit meer helemaal zal verliezen..
xx -
11 April 2010 - 10:50
Femke:
Lieve Maaike,
Wat een schitterende foto's en verhalen. Ik heb echt zo veel respect voor wat jullie ondernemen, ondergaan en voor jullie doorzettingsvermogen. Wat zijn jullie sterk!
Heel veel succes!
liefs Femke -
11 April 2010 - 10:50
Kat:
PS Blij je weer te "zien". Ik begon langzaam fantasieën te krijgen dat jullie ergens door een Yeti gevangen waren genomen.. ;-) -
11 April 2010 - 11:54
Helen:
Goeie foto van jou Maaike! Straks flits je door plat Nederland op je fiets. Ik blijf het prachtig vinden je verhalen en je foto's. Wat een leven daar, zeg en wat een bergen! -
11 April 2010 - 12:26
Esther:
Prachtige foto's! Jim ziet er nog goed uit ;-)! Net het verhaal van Renee gelezen, zij schrijft weer andere dingen op dan jij! Wat dat betreft vullen jullie elkaar op papier in ieder geval goed aan. In het echt zal dat niet anders zijn!
Zorg goed voor elkaar en Jim,
Liefs -
11 April 2010 - 13:07
Joke:
Dag Maaike,
Vier verslagen achter met antwoorden omdat ik twee weken naar Port Vendres geweest ben, vandaar. Gisteren terug.
Je verslagen zijn weer heerlijk om te lezen. Het is heel prettig om te lezen cq te voelen dat je(jullie) zo geniet(en). Je foto's van "hotel", "badkamer"en "toilet", geweldig. Wat is het toch moeilijk om de werkelijke hoogte van de bergen op de foto te krijgen hè? Ik ben erg beneiuwd naar je verslag over Ladakh. Ik weet niet precies de volgorde van jullie verdere tocht, want er komen nog bijna twee maanden fietsen aan. Overigens is het pas vier weken geleden dat jullie vertrokken. Waarschijnlijk inmiddels vier jaar wijzer. Geweldig. Maaike heel veel moed, kracht en wijsheid. Tot je volgende verslag. Doe voorzichtig! Namste, Joke -
11 April 2010 - 18:10
Jose:
Ha Maaike,
Goed hoor, dat het je nog steeds allemaal lukt. Het is nogal wat. Ook zonder fietsen zal je de hoogte al moeten voele.
Ben wel blij dat je afziet van een huwelijk daar. Ik zie je toch graag in juni terug. Je hebt Jim toch al! Blijf je verwonderen en geniet! -
11 April 2010 - 19:20
Hélène:
Ha Maaike,
Wat schrijf je toch boeiend! Ik zie jullie helemaal naar boven gaan en wat een fantastische belevenissen weer. Wel jammer van het meer, maar er komen vast nog heel veel andere mooie dingen.
Succes weer met de volgende etappe.
Groetjes vanuit een wat frisser Ned. Hélène -
13 April 2010 - 15:41
Jaap, Renée's Vade :
Lieve Maaike,
wat schrijf je toch een mooie verslagen ! Ik geniet er echt van en kijk nu al uit naar het volgende verslag Ik durf het Renée niet te vragen, maar zijn jullie zo langzamerhand niet de uitputting nabij ?
Dag,veel plezier en geniet van het prachtige land(schap)- Jaap (vader van Renée) -
15 April 2010 - 12:22
Sabrina:
Hoi Maaike,
Het is erg bijzonder om te lezen wat je allemaal meemaakt, voor het fietsen, onder het fietsen, na het fietsen.. Wat een ontzettend avontuur. Ontzettend leuk ook dat je dit reisboek bijhoudt, het is net alsof ik in een andere wereld terecht kom, terwijl ik hier op mijn hollandse balkonnetje van de lentezon geniet. Een klein beetje fietsen in India proeven vanuit mijn luie stoel :) Ik wens je/jullie nog heel veel mooie ervaringen/plezier en natuurlijk een aanhoudend sterk lijf om die dappere trappers rond te blijven laten draaien.
Veel liefs, Sabrina -
27 April 2010 - 18:52
Naooms:
Maaikie je bent zo'n onwijze bikkel!Dat wisten wij natuurlijk al maar jij nu zelf ook ;-) Ik mis je, wat ben je goed bezig zeg...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
