Stof
Door: Maaike
Blijf op de hoogte en volg maaike
03 Juni 2010 | India, Kargil
2-6-2010
Twee juni 2010 zal de geschiedenis ingaan als de dag waarop het woord 'stof' een nieuwe betekenis kreeg, en de dag waarop ik voor het eerst viel met mijn fiets.
De weg van Lamayuru naar Mulbekh start prachtig, maar als het asfalt ophoudt is het echt stofhappen geblazen. Mijn ogen zijn al weken ontstoken waardoor ik continu het gevoel heb dat er zand in mijn ogen zit, maar vandaag zit er ook echt zand in mijn ogen. Ook benen en armen zijn na een paar km bedekt onder een dikke laag stof en zand.
Strontchagrijnig kom ik bij de lunchplek aan waar Mart en Renee al zitten. 'Ik heb er genoeg van, het is klaar, ik wil naar huis', zeg ik boos. 'Die eindeloze snotneus en dat gezeik met die ogen, ik word er echt niet goed van'. Renee en Mart kijken me wat wezenloos aan. 'Eet eerst je maggi maar even op' zegt Renee, 'daarna praten we weer verder'. Ik snauw nog dat ik helemaal geen honger heb, maar eet toch mijn maggi maar op. Waarom voel ik me in eens zo rot? Waarom wil ik ineens naar huis? Is het alleen het zand in mijn ogen, het snot wat vermengt met tranen over mijn wangen stroomt? Olifant (Mart) en aap (Renee) onderzoeken rustig wat er aan de hand is en langzaam kom ik er zelf ook achter: het einde is in zicht.
De weg naar Srinagar is nog maar 250km, de dagen buiten op de fiets zitten er bijna op. Dat is niet erg, ik heb ergens ook wel zin om naar huis te gaan. Maar naar huis gaan betekent ook afscheid nemen van een mooie tijd en twee mooie mensen. Ik ben er aan gewend geraakt samen te zijn. Na al die weken herken ik elk geluid dat ze maken, elke beweging. Een seconde oogcontact met Renee is genoeg om elkaar te begrijpen. Als Mart snurkt weet ik hoe ik haar een porretje moet geven en dat ze dan 'sorry sorry sorry' mompelt in haar slaap en zich omdraait. En die arme Renee kan onderscheid maken tussen (sorry voor de details) de scheten van Mart en die van mij. Olifant, aap en konijn zijn een team! Dit konijn gaat zo naar huis en dat vindt ze best een beetje spannend.
Vandaag dus ook voor het eerst gevallen. Het was weinig spectaculair. Een voet had ik al losgeklikt, klaar om af te stappen voor een plasstop. Twee seconden later lag ik ineens op mijn zij in een hoop stenen. Het deed even pijn maar daarna moest ik ontzettend om mezelf lachen. Mooie schaafwond op mijn knie, staat wel stoer al zeg ik het zelf.
De eerste moskeeen gepasseerd maar nog geen rondvliegende stenen. Iedereen zwaait gemoedelijk, ook hier in Kargil. Ze houden allemaal ontzettend veel van groenten: ).
Twee juni 2010 zal de geschiedenis ingaan als de dag waarop het woord 'stof' een nieuwe betekenis kreeg, en de dag waarop ik voor het eerst viel met mijn fiets.
De weg van Lamayuru naar Mulbekh start prachtig, maar als het asfalt ophoudt is het echt stofhappen geblazen. Mijn ogen zijn al weken ontstoken waardoor ik continu het gevoel heb dat er zand in mijn ogen zit, maar vandaag zit er ook echt zand in mijn ogen. Ook benen en armen zijn na een paar km bedekt onder een dikke laag stof en zand.
Strontchagrijnig kom ik bij de lunchplek aan waar Mart en Renee al zitten. 'Ik heb er genoeg van, het is klaar, ik wil naar huis', zeg ik boos. 'Die eindeloze snotneus en dat gezeik met die ogen, ik word er echt niet goed van'. Renee en Mart kijken me wat wezenloos aan. 'Eet eerst je maggi maar even op' zegt Renee, 'daarna praten we weer verder'. Ik snauw nog dat ik helemaal geen honger heb, maar eet toch mijn maggi maar op. Waarom voel ik me in eens zo rot? Waarom wil ik ineens naar huis? Is het alleen het zand in mijn ogen, het snot wat vermengt met tranen over mijn wangen stroomt? Olifant (Mart) en aap (Renee) onderzoeken rustig wat er aan de hand is en langzaam kom ik er zelf ook achter: het einde is in zicht.
De weg naar Srinagar is nog maar 250km, de dagen buiten op de fiets zitten er bijna op. Dat is niet erg, ik heb ergens ook wel zin om naar huis te gaan. Maar naar huis gaan betekent ook afscheid nemen van een mooie tijd en twee mooie mensen. Ik ben er aan gewend geraakt samen te zijn. Na al die weken herken ik elk geluid dat ze maken, elke beweging. Een seconde oogcontact met Renee is genoeg om elkaar te begrijpen. Als Mart snurkt weet ik hoe ik haar een porretje moet geven en dat ze dan 'sorry sorry sorry' mompelt in haar slaap en zich omdraait. En die arme Renee kan onderscheid maken tussen (sorry voor de details) de scheten van Mart en die van mij. Olifant, aap en konijn zijn een team! Dit konijn gaat zo naar huis en dat vindt ze best een beetje spannend.
Vandaag dus ook voor het eerst gevallen. Het was weinig spectaculair. Een voet had ik al losgeklikt, klaar om af te stappen voor een plasstop. Twee seconden later lag ik ineens op mijn zij in een hoop stenen. Het deed even pijn maar daarna moest ik ontzettend om mezelf lachen. Mooie schaafwond op mijn knie, staat wel stoer al zeg ik het zelf.
De eerste moskeeen gepasseerd maar nog geen rondvliegende stenen. Iedereen zwaait gemoedelijk, ook hier in Kargil. Ze houden allemaal ontzettend veel van groenten: ).
-
03 Juni 2010 - 10:52
Aap:
ik wil het er niet over hebben, zeg ik steeds. Ik denk dat het afscheid dramatisch wordt (denk aan schreeuwende kleuters, languit krijsend op de grond midden in de Albert Heijn omdat ze geen roze koek mogen) en dat dan op het vliegveld in Srinagar. Gelukkig kan niemand ons deze mooie herinneringen meer afnemen en gaat het konijn de geschiedenis in met wie oma toen over die bergen is gefietst. Wat ga ik je missen......... -
03 Juni 2010 - 12:11
Liselotte:
Deze slang zal je met warmte ontvangen!
Veel liefs -
03 Juni 2010 - 12:11
Hélène:
Lieve Maaike(Renee en Mart)
Wat een mooi en ook emotioneel verslag heb je geschreven. Ik krijg er ook helmaal tranen van in mijn ogen.
Dank voor je openhartigheid en groet aap en olifant.
Geniet nog met volle teugen van het laatste stuk van deze fantastische reis.
We verwachten je in Gouda natuurlijk wel op de fiets he!!
Liefs vanuit een zonnig Gouda.
Hélène -
03 Juni 2010 - 16:07
Vader Jaap:
Wat schreef je weer een mooi verslag !
Maak je vcoor mij een foto van de lotusbloemen in het Dal Lake bij Srinagar,als ze er nog zijn natuurlijk ? -
04 Juni 2010 - 15:12
Esther:
Geef Renee een dikke knuffel van me als je gaat & fijn je binnenkort weer te zien! Mijn nieuwe fiets is vanavond klaar & ik meld me bij deze aan voor jouw ''fiets-afkick-tochtjes'' door Nederland. x Esther -
04 Juni 2010 - 16:41
Mama:
Wat een emotioneel verhaal, gaat het nog wel goed met je. Ik kan het me allemaal wel voorstellen,vooral voor Renee die daar alleen achterblijft. Heftig.Maar hier zijn wel een paar mensen te bedenken die heel blij zijn dat jij weer terug komt en voor je het weet is renee ook weer terug moet je maar denken.Maar veel knuffelen die laatste dagen, Liefs voor iedereen en geniet vooral van de laatste dagen -
06 Juni 2010 - 12:49
Jose:
Ha Maaike,
het zal wel wat worden, dat afscheid maar dat kan ook niet anders als je het samen zo goed hebt gehad en zoveel gedeeld hebt. Wees er maar blij om! Het helpt natuurlijk niet maar ik vind het heel leuk dat je er weer aan komt!liefs! -
06 Juni 2010 - 17:13
Naooms:
Hey lieve Maaikie...ai ja dat doet pijn heh dat er een einde komt aan deze mooie tijd....dan maar plannetjes voor gauw weer? Geniet daar van alles en elkaar sterkte hoor moeps... -
07 Juni 2010 - 08:36
Kat:
Dag lief stofkonijn,
het is mooi om te bedenken van welke groente iedereen houdt!
x -
07 Juni 2010 - 17:56
Maike:
hi lieve Maaik,
Ik denk dat het aftellen nu echt begonnen is. Vrijdag ben je weer in Amsterdam toch? Betekent dat dat je overmorgen al weg moet vliegen? Dat is opeens heel snel.
Ik herinner me die ambigue gevoelens zo goed van de reis die ik in Azie gemaakt heb. VRESELIJK om weg te gaan van alle mooie, onvergetelijke ervaringen en de enorme vrijheid waar je zo intens van genoten hebt. En dat ook nog in goed gezelschap!! Maar het is echt ook heus weer leuk om in Amsterdam te zijn. En de zomer doet z'n best om er hier wat van te maken. Dat is weer eens wat anders dan besneeuwde toppen om je heen! En dan wellicht met een lekker boek in je bikini op je balkonnetje?
Vol verwondering en ook bewondering lees ik je wijze woorden over vooroordelen en groente. Zelfs op zo'n heftige, inspannende reis lees jij verantwoorde literatuur!!!! Niet een slecht-zonder-nadenken-weg-lees-boek zoals the Devil wears prada?! haha
Sterkte met afscheid nemen van deze prachtige reis en de 3-eenheid die jullie geworden zijn. Tot heel snel!!
liefs maike
PS Wat zal jij een energie hebben na al die hoogtes waar jullie zijn verbleven!! Je hebt vast een hele boast rode bloedlichaampjes. Maakt het acclimatiseren vast gemakkelijker! -
09 Juni 2010 - 17:21
Adriaan:
Hallo lieve Maai,
Ik ben net weer terug uit hunebedde city en lees dit mooie reis verslag met tranen in mijn ogen,en dat zonder ook maar het geringste korreltje zand of stof in mijn oude kijkers,ja ik weet het 't het is een gave.
as.vrijdag zie ik jou gelukkig weer op Schiphol.
Ik begrijp heel goed dat het afscheid van jouw reisgenoten jou zwaar valt en ik nodig je bij deze uit om zondag met mij naar Artis te gaan,net als vroeger,dan kun jij meteen even bij praten met jouw reisvriendinnen.
Nou schat tot vrijdag,en
doe de hartelijke groeten aan Renee en Mart.
kus Jos
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
