Gedachten op de fiets
Door: Maaike
Blijf op de hoogte en volg maaike
23 Maart 2010 | Bhutan, Thimphu
22-03-2010 Mongor
De GZ-opleiding mag dan officieel afgelopen zijn, de supervisie gaat hier in Bhutan gewoon door. Op de fiets en zonder echte gesprekspartner, maar ik heb ontdekt dat mijn fiets ook een goede luisteraar is die prima feedback kan geven op al mijn gedachten. Ik schreef al dat het zwaar was hè, de afgelopen 4 dagen moesten we elke dag tussen den 30 en de 40 km klimmen, dat is pittig. Het verbaasd me hoeveel gedachten op een dag er door mijn hoofd schieten. Het ene moment ben ik dol gelukkig omdat alles zo mooi is, ik in een lekker fiets ritme zit, ik me vrij voel en trots op mezelf ben. Even later kan dit alles weg zijn en voel ik alleen nog maar de pijn in mijn kont, de spanning in mijn schouders en denk ik ‘ik ga er nooit komen vandaag’. Wat doe je met die pijn in je kont? Je moet het accepteren zoals het is, het is een moment, het gaat weer over, negeer het, ga door. Het accepteren dat het niet altijd leuk en fijn is vind ik soms moeilijk, het is een gevecht met mezelf.
40 km klimmen, gemiddeld fiets ik denk ik 5-6 km per uur als ik om hoog ga, maar er zijn ook nog tragere momenten. Het kan gewoon niet harder, af en toe val ik bijna om. En dat terwijl ik me maximaal inzet. Mijn frustratietolerantie word flink op de proef gesteld. We zitten minimaal 6.5 uur per dag op de fiets, gister langer, al ben ik het laatste stuk afgehaakt. Na 6.5 uur denk ik ‘wat ben ik nou eigenlijk aan het doen?’, maar uiteraard mag ik niet opgeven van mezelf, dat kan gewoon niet. Dat levert weer veel stof voor de supervisie met mijn fiets: ). Waarom mag ik niet opgeven? Wat is er mis met stoppen na 6.5 uur fietsen, omhoog nog wel? Het voelt als falen, ik wil gewoon op eigen kracht er komen. Als de geest niet de beslissing neemt, geeft je lichaam vanzelf signalen dat het genoeg is geweest. Het is nog 5 km omhoog als de misselijkheid begint, net als de dag ervoor. Ik kan het even negeren, maar ook dat voelt niet goed. Toch maar stoppen dus. Eenmaal in de auto overvalt de moeheid me, het is een goeie beslissing die nog niet helemaal goed voelt. Tegelijkertijd denk ik aan de woorden van Jim over ‘selfsoothing’ en het moment dat ik in de auto stap ben ik daar in ieder geval wel goed mee bezig.
Vanmorgen gestart met een klimmetje van 10 km, naar de hoogste pas van Bhutan, dat ging lekker, ondanks de mist. Heerlijk gevoel om daar boven op te staan, een nieuw hoogte record met fiets! Daarna dik 60 km dalen. Er is mist, het is schemerig, vochtige lucht. We trekken alle kleren aan die we hebben maar na een kleine 15 km ben ik ijskoud, stroomt het snot uit mijn neus en verlang ik naar mijn donzen slaapzak. Een kop thee bij een plaatselijke ‘teatent’ doet me goed, maar weer al die gedachten over hoe de dag verder door te komen. Het is 11 uur, we moeten nog 50 km dalen en daarna nog 25 km stijgen. Een klein rekensommetje in mijn hoofd zegt dat we dan pas tegen 7 uur in het hotel zijn, terwijl we om half 8 al op de fiets zaten. Ik merk dat Mart en Renee vaker gefietst hebben, ze bekijken het van moment tot moment. We zien wel hoe laat we waar zijn, we gaan gewoon fietsen. Ik hoop dat ik dat ook nog ontwikkel. Het leven in het moment is sowieso een goed leerpunt, niet meer bezig zijn met straks, morgen, over een week. Zoals Renee vanmorgen opmerkte toen we in dikke mist aan het fietsen waren en nauwelijks zicht hadden; mist is goed om je gedachten stil te zetten, want je kan niet zien waar je naar toe gaat, waar de weg omhoog gaat, waar het zwaar wordt. Ik heb nog genoeg te leren hier zo onderweg.
Achteraf dolblij dat ik die hele afdaling gedaan heb, want het was fantastisch. De mist werd langzaam iets minder, kleine dorpjes langs de weg, niet meer dan 4, 5 huizen en wat koeien, prachtige natuur, en het werd steeds iets warmer (niet onbelangrijk). Dalend voel je de pijn in je kont minder en kan ik lekker om me heen kijken, minder gedachten dan bij het stijgen. Ook wel eens rustig. Vandaag kwam een van de belangrijkste religieuze leiders van Bhutan over dezelfde weg als wij, op weg naar een festival in Trashigang, waar wij ook naar toe gaan. Dikke wagen begeleidt door politie etc. Alle dorpen die we tegenkwamen waren uitgerukt om de goede man gedag te zwaaien en een glimp van hem op te vangen. Maar wij kwamen eerst, hilarisch was het; hele dorpen langs de weg, van oma tot baby en allemaal gezellig zwaaien naar ons, bye bye!!! Heerlijk zo’n welkoms comité. Je merkt ook dat de bevolking hier in het oosten van het land minder gewend is aan toeristen, er wordt meer gekeken, zelfs de koeien reageren anders, raken soms een beetje in paniek van drie van die snelle vrouwen op een fiets.
Dan nog even een weetje over Bhutan. Men heeft hier de gewoonte om enorme penissen op de huizen te schilderen. In het oosten zie ik het meer dan in het westen, maar het is bedoeld om de vruchtbaarheid te bevorderen. Het ziet er nogal apart uit, we zeiden al, moeten wij thuis proberen zo’n grote penis op ons huis te schilderen. Het lijkt wel hoe groter en hoe hariger de ballen hoe beter. Leuke mensen die Bhutanesen.
De GZ-opleiding mag dan officieel afgelopen zijn, de supervisie gaat hier in Bhutan gewoon door. Op de fiets en zonder echte gesprekspartner, maar ik heb ontdekt dat mijn fiets ook een goede luisteraar is die prima feedback kan geven op al mijn gedachten. Ik schreef al dat het zwaar was hè, de afgelopen 4 dagen moesten we elke dag tussen den 30 en de 40 km klimmen, dat is pittig. Het verbaasd me hoeveel gedachten op een dag er door mijn hoofd schieten. Het ene moment ben ik dol gelukkig omdat alles zo mooi is, ik in een lekker fiets ritme zit, ik me vrij voel en trots op mezelf ben. Even later kan dit alles weg zijn en voel ik alleen nog maar de pijn in mijn kont, de spanning in mijn schouders en denk ik ‘ik ga er nooit komen vandaag’. Wat doe je met die pijn in je kont? Je moet het accepteren zoals het is, het is een moment, het gaat weer over, negeer het, ga door. Het accepteren dat het niet altijd leuk en fijn is vind ik soms moeilijk, het is een gevecht met mezelf.
40 km klimmen, gemiddeld fiets ik denk ik 5-6 km per uur als ik om hoog ga, maar er zijn ook nog tragere momenten. Het kan gewoon niet harder, af en toe val ik bijna om. En dat terwijl ik me maximaal inzet. Mijn frustratietolerantie word flink op de proef gesteld. We zitten minimaal 6.5 uur per dag op de fiets, gister langer, al ben ik het laatste stuk afgehaakt. Na 6.5 uur denk ik ‘wat ben ik nou eigenlijk aan het doen?’, maar uiteraard mag ik niet opgeven van mezelf, dat kan gewoon niet. Dat levert weer veel stof voor de supervisie met mijn fiets: ). Waarom mag ik niet opgeven? Wat is er mis met stoppen na 6.5 uur fietsen, omhoog nog wel? Het voelt als falen, ik wil gewoon op eigen kracht er komen. Als de geest niet de beslissing neemt, geeft je lichaam vanzelf signalen dat het genoeg is geweest. Het is nog 5 km omhoog als de misselijkheid begint, net als de dag ervoor. Ik kan het even negeren, maar ook dat voelt niet goed. Toch maar stoppen dus. Eenmaal in de auto overvalt de moeheid me, het is een goeie beslissing die nog niet helemaal goed voelt. Tegelijkertijd denk ik aan de woorden van Jim over ‘selfsoothing’ en het moment dat ik in de auto stap ben ik daar in ieder geval wel goed mee bezig.
Vanmorgen gestart met een klimmetje van 10 km, naar de hoogste pas van Bhutan, dat ging lekker, ondanks de mist. Heerlijk gevoel om daar boven op te staan, een nieuw hoogte record met fiets! Daarna dik 60 km dalen. Er is mist, het is schemerig, vochtige lucht. We trekken alle kleren aan die we hebben maar na een kleine 15 km ben ik ijskoud, stroomt het snot uit mijn neus en verlang ik naar mijn donzen slaapzak. Een kop thee bij een plaatselijke ‘teatent’ doet me goed, maar weer al die gedachten over hoe de dag verder door te komen. Het is 11 uur, we moeten nog 50 km dalen en daarna nog 25 km stijgen. Een klein rekensommetje in mijn hoofd zegt dat we dan pas tegen 7 uur in het hotel zijn, terwijl we om half 8 al op de fiets zaten. Ik merk dat Mart en Renee vaker gefietst hebben, ze bekijken het van moment tot moment. We zien wel hoe laat we waar zijn, we gaan gewoon fietsen. Ik hoop dat ik dat ook nog ontwikkel. Het leven in het moment is sowieso een goed leerpunt, niet meer bezig zijn met straks, morgen, over een week. Zoals Renee vanmorgen opmerkte toen we in dikke mist aan het fietsen waren en nauwelijks zicht hadden; mist is goed om je gedachten stil te zetten, want je kan niet zien waar je naar toe gaat, waar de weg omhoog gaat, waar het zwaar wordt. Ik heb nog genoeg te leren hier zo onderweg.
Achteraf dolblij dat ik die hele afdaling gedaan heb, want het was fantastisch. De mist werd langzaam iets minder, kleine dorpjes langs de weg, niet meer dan 4, 5 huizen en wat koeien, prachtige natuur, en het werd steeds iets warmer (niet onbelangrijk). Dalend voel je de pijn in je kont minder en kan ik lekker om me heen kijken, minder gedachten dan bij het stijgen. Ook wel eens rustig. Vandaag kwam een van de belangrijkste religieuze leiders van Bhutan over dezelfde weg als wij, op weg naar een festival in Trashigang, waar wij ook naar toe gaan. Dikke wagen begeleidt door politie etc. Alle dorpen die we tegenkwamen waren uitgerukt om de goede man gedag te zwaaien en een glimp van hem op te vangen. Maar wij kwamen eerst, hilarisch was het; hele dorpen langs de weg, van oma tot baby en allemaal gezellig zwaaien naar ons, bye bye!!! Heerlijk zo’n welkoms comité. Je merkt ook dat de bevolking hier in het oosten van het land minder gewend is aan toeristen, er wordt meer gekeken, zelfs de koeien reageren anders, raken soms een beetje in paniek van drie van die snelle vrouwen op een fiets.
Dan nog even een weetje over Bhutan. Men heeft hier de gewoonte om enorme penissen op de huizen te schilderen. In het oosten zie ik het meer dan in het westen, maar het is bedoeld om de vruchtbaarheid te bevorderen. Het ziet er nogal apart uit, we zeiden al, moeten wij thuis proberen zo’n grote penis op ons huis te schilderen. Het lijkt wel hoe groter en hoe hariger de ballen hoe beter. Leuke mensen die Bhutanesen.
-
23 Maart 2010 - 13:21
Liselotte:
Ik voel je woorden echt, Maaik, zoals je je gevecht en ook de mooie momenten beschrijft. Ik word er nederig van, vind je een grote held. Heel trots ook op je dat je je gevecht even van jezelf mocht uitstellen tot het moment dat je lichaam er weer tegenaan kon. (= anders dan falen of opgeven) Dat kan niet makkelijk voor je zijn! Maar dat lijf is je belangrijkste instrument. (daarna de bandenplakset en de vaseline?? :-) )
Meis, ik hoop dat je billen af en toe ook lieve dingen naar je roepen, in plaats van AU!
Verzorg ze maar goed, met massages en rollenvangers.
Veel liefs en kracht vanuit Nederland -
23 Maart 2010 - 13:22
Liselotte:
Dollenvangers dus. -
23 Maart 2010 - 13:22
Liselotte:
3 x = scheesprecht
DROLLENVANGERS dus -
23 Maart 2010 - 18:33
Annemiek:
Wat heb je dat allemaal mooi gezegd Maaike! En wat jij in het groot meemaakt, is waar jouw revalidatiepatiënten in het klein tegenaan lopen; de moeheid, het gevecht met jezelf, de gesprekken die je in gedachten met je fiets voert, alles op eigen kracht willen doen anders voelt het als falen, de signalen van je lichaam onderkennen, leven in het NU en ga zo maar door. Je had al een groot inlevingsvermogen, maar na deze ervaring zal je nog wijzer/rijper aan het werk gaan. Je patiënten boffen maar!
Geniet van je avontuur, Annemiek
-
23 Maart 2010 - 18:34
Adriaan:
haaI Maai,mooi verslag en leef intens met je mee.
Wijze woorden van een bekende feministe in nederland;schilder geen penissen op uw gevel,wij weten dat ze achter de gevel wonen.
Zo dat was dat.
groeten aan allen.
Hendrik -
23 Maart 2010 - 18:49
Maike:
hi lieve stoere vriendin,
wat een kwaliteit weer; jezelf supervisie geven! En nog wel tijdens zo'n pittige actieve fietstocht. Af en toe toch wel even afzien als ik het zo hoor. Maar niet vergeten dat jullie enorm stoer bezig zijn. Het klinkt nu al als een overgetelijke reis!
Ik geniet van je mooie foto's!
liefs
PS Je mag m'n billen wel even lenen hoor!
-
23 Maart 2010 - 18:57
Mama:
Wat een strijd wordt daar geleverd op die fiets,en wat een mooi filosofisch verhaal,geestig dat jullie verwelkomd werden voor de grote geestelijken uit en over die penisen heeft papa het natuurlijk al gehad. Maai je weet ik ben tegen opgeven, maar als je misselijk wordt ben je al te laat. Geniet ze maar pas ook goed op jezelf
Dikke kus -
27 Maart 2010 - 14:24
Anne:
RESPECT!!!! -
24 April 2010 - 17:24
Naooms:
Fietsen is ook een gevecht met jezelf: hoe dan ook, je gaat het echt wel winnen al is het erg zwaar. Soms is durven opgeven ook winnen ;-) Fijn om te lezen wat er allemaal in je koppie omgaat. Ik ben superfan van je, nog meer! Zoennn
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
